Rozdział 3: Ryby okazują się być moją rodziną

- Halo, jesteś tu? - Jasnowłosy chłopak znów się odezwał. Było coś w jego głosie, co kazało mi podejść do nich. Niepewnym krokiem wyszłam z ukrycia.

  Cała czwórka przyglądała mi się uważnie.

- Jesteś Shelly? - zapytała w końcu rudowłosa dziewczyna. 

  Kiwnęłam głową.

- Nazywam się Joanne, a to moi przyjaciele - wyjaśniła. - Chcemy cię przenieść w bezpieczne miejsce.

- Jeżeli masz jakieś rzeczy to weź je szybko i chodźmy - powiedział blondyn. - Czwórka herosów w jednym miejscu szybko przywoła potworów.

  Nałożyłam swój plecak i wzięłam walizkę. Wyszliśmy z jaskini i przeszliśmy około sto metrów w całkowitym milczeniu. W końcu dotarliśmy na polanę, na której stała żółta furgonetka. Podeszliśmy do niej.

- Tym razem ja prowadzę - oznajmiła blondynka. - Przynajmniej wyglądam na szesnaście lat.

  Weszła do samochodu, a za nią wszedł chłopak w kaszkietówce. Drugi chłopak otworzył tylne drzwi. 

- Niestety w naszym cudownym samochodzie są tylko dwa siedzenia, więc musimy zadowolić się kawałkiem podłogi z tyłu - wytłumaczyła dziewczyna. Wsiadła do środka, a ja i chłopak zrobiliśmy to samo.

  Przednie siedzenia oddzielone były od nas czymś w rodzaju ściany, więc nie widzieliśmy pozostałej dwójki. Usiedliśmy na podłodze i przez chwilę panowała niezręczna cisza. W końcu postanowiłam ją przerwać.

- Kim wy tak w ogóle jesteście? - zapytałam.

  Moi towarzysze wymienili znaczące spojrzenia.

- Tym samym kim ty jesteś - odpowiedział w końcu chłopak. - Półbogami. 

  Powoli docierało do mnie co powiedział.

- Czym? - zdziwiłam się.

- Półbogami - odparła dziewczyna. - Pół człowiekiem, pół bogiem. Jednym z twoich rodziców jest olimpijczyk.

- Co?
- Kojarzysz mitologię grecką?
  To pytanie trochę mnie zaskoczyło. Oczywiście, kojarzyłam greckie mity, nawet całkiem nieźle. W gruncie rzeczy mitologia fascynowała mnie odkąd zaczęli o niej mówić na lekcjach. Ale przecież to były tylko bajki.
- Tak, ale...
- Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale to  wszystko jest prawdą. Mity to nie bajeczki. Bogowie olimpijscy naprawdę istnieją, tylko przenieśli się z Grecji do Ameryki.
- Niestety istnieją też potwory, o czym już zdążyłaś się przekonać.
  Przypomniałam sobie przedszkolankę Philipa i przerażające stworzenia, które zniszczyły pociąg. Takie istoty nie istniałby w świecie, który uważałam za prawdziwy. To o czym mówiła Joanne i ten chłopak mogło być prawdą. Ciężko jednak jest to zrozumieć.
- Czyli jeden z moich rodziców jest bogiem? Prawdziwym bogiem? Na przykład Zeusem lub Aresem?
  Joanne kiwnęła głową.
- I dlatego musimy cię zabrać do Obozu Herosów. Musisz się tam nauczyć jak walczyć z potworami, bo inaczej kiepsko z tobą. Dwa razy udało ci się uciec, ale nie sądzę, żebyś bez szkolenia wyszła cała z jeszcze jednej takiej przygody, która na pewno się ci przydarzy. Dla większości herosów walka z potworami to codzienność.
  Słuchałam tych słów z niedowierzaniem. Zawsze myślałam, że gdyby można było przeżywać książkowe przygody, życie byłoby wspaniałe. Z wypowiedzi rudowłosej wynikało jednak, że bycie półbogiem jest okropnie niebezpieczne.
  Naglę poczułam, że jestem strasznie zmęczona. Ziewnęłam i położyłam się na podłodze.
- Obudźcie mnie, jak będziemy na miejscu - poprosiłam.
  Zamknęłam oczy i natychmiast zasnęłam.

- Shelly, wstawaj - usłyszałam męski głos.
  Otworzyłam oczy i zobaczyłam nad sobą  ciemnowłosego chłopaka. Uśmiechał się przyjaźnie.
- Jesteśmy na miejscu.
  Drzwi samochodu były otwarte, a Joanne już nie było. Wstałam i wyszłam z furgonetki.Chwilę później szłam już razem z tym chłopakiem w stronę wejścia do Obozu.
- Mówiłeś mi jak się nazywasz? - spytałam.
- Nie miałem okazji, bo za szybko poszłaś spać. Sam.
  W tej chwili podbiegła do nas Joanne.
- Właśnie rozmawiałam z Chejronem. Mówi, żebyś ją oprowadził po Obozie, a potem przyprowadził do niego.
  Uśmiechnęła się i odeszła.
- Może najpierw pokażę ci domki.
  Zaprowadził mnie w miejsce, w którym znajdowało się ponad dwadzieścia domków.  Obok nich płonęło ognisko, przy którym siedziała jakaś dziewczynka.
- Każdy domek należy do dzieci innego boga. Ja mieszkam w tamtym - wskazał jeden z budynków, przy którym siedziało kilku chłopców z łukami. - Apollo.
  Zatrzymałam się na chwilę i przyjrzałam chłopakom, którzy za pewne byli braćmi Sama.
- Twój ojciec jest bogiem poezji?
- Między innymi. Może chodźmy już dalej.
  Przez następne pół godziny spacerowaliśmy po obozie. Sam pokazał mi stajnie, zbrojownie, arenę, teatr i skałę wspinaczkową. Kiedy byliśmy w tym ostatnim miejscu, przyglądaliśmy się jak pewna dziewczyna wspina się na nią. Była w tym naprawdę niezła.
- To Allison Cox - powiedział. - Córka Hermesa. Jest najlepsza we wspinaczkach w całym obozie.
  Jeszcze przez chwilę ją oglądaliśmy. W końcu ruszyliśmy dalej, w stronę Wielkiego Domu.
- Od jak dawna jesteś w Obozie? - zapytałam.
- Od sześciu lat. Kiedy tu przybyłem, miałem dziewięć lat.
- I od razu wiedziałeś, że jesteś synem Apollina?
- Chwilę trwało, zanim mnie uznał. Nie martw się, ciebie też niedługo ktoś uzna. Nie zdziwiłabym się, jakbyś już dzisiaj wiedziała kto jest twoim ojcem.
  W końcu dotarliśmy do Wielkiego Domu. Staliśmy przed nim trochę czasu, aż wyszedł z niego mężczyzna. Poprawka pół mężczyzna, pół koń.
  Zatkało mnie, kiedy go zobaczyłam. Od pasa w górę wyglądał jak zwykły facet w średnim wieku, ale od pasa w dół... No, po prostu był koniem! Miał cztery nogi, kopyta i ogon. Koleś był centaurem.
- Shelly Nelson - uśmiechnął się do mnie. - Dobrze, że jesteś już w naszym obozie. Na początku chciałem ci powiedzieć, że...
  Nie zdążył dokończyć, bo przerwała mu woda, która gwałtownie podniosła się z rzeki, znajdującej się trochę dalej. Strumień przybliżył się do mnie i otoczył mnie. Zaczął wirowa, a później powoli opadł tak, że unosił się wokół moich stóp.
- Chyba właśnie zostałaś uznana - szepnął Sam.
  Spojrzałam na wodę otaczającą moje nogi. Woda. Czyli moim ojcem był...
- Witaj, Shelly Nelson - powiedział Chejron. - Córko Posejdona, pana mórz.